Pamiętam, jakby to było wczoraj. Wakacje, piękny letni dzień, bardzo wczesny ranek. I babcia, mieszająca proste ciasto: woda, mąka i olej. Z namaszczeniem smarująca piękne żeliwne formy – jak sama mówiła, żelozka albo klyszcze – pszczelim woskiem. A potem dodająca sekretne składniki: cukier, mleko, wanilia, cynamon. Cały smak oblatów, zawarty w prostym przepisie. Każdy wafel wabiący zapachem, kruchy, delikatny. Pamiętam też wyprawy do centrum miasta, moją porcję oblatów „do sprzedania”, niechęć, z jaką to robiłam i przedsiębiorczość babci, która każdego potrafiła zachęcić do zakupu. Pamiętam także tych, którzy wracali do nas codziennie – po znajomy, kuszący przysmak.